Mijn Verhaal & Missie

Van Overleven naar Authentiek Leven — Mijn Eigen Weg uit Codependentie

 

 

Mijn naam is Nancy Zuijdendorp.

Ik weet hoe het voelt om jezelf kwijt te raken in relaties.

Om te leven vanuit aanpassing, alertheid en constante zorg voor de ander — terwijl je jezelf stukje bij beetje verliest.

 

Lang heb ik gedacht dat er iets mis was met mij. Dat ik gewoon sterker moest zijn, beter mijn best moest doen, of dat liefde altijd hard werken zou zijn. Tot ik ontdekte dat wat ik voelde geen persoonlijke tekortkoming was, maar een overlevingspatroon: codependentie.

 

Ik ben door alle lagen gegaan — van diepe zelftwijfel en schuldgevoelens tot het terughalen van mijn eigen stem, grenzen en kern. Mijn eigen weg uit codependentie heeft me niet alleen bevrijd, maar ook geleerd hoe heling werkt op alle niveaus: mentaal, emotioneel, fysiek en in je zenuwstelsel.

 

Vandaag begeleid ik vrouwen (en mannen) die diezelfde weg willen lopen.

Niet vanuit theorie, maar vanuit doorleefde ervaring, diepe kennis van zenuwstelselherstel en het herschrijven van de limbische programmering die aan de basis ligt van codependentie.

 

Jij hoeft deze weg niet alleen te lopen.

Ik sta naast je — met compassie, helderheid en een diep respect voor jouw unieke pad.

Het Begin – Overleven in een Onveilige Thuisbasis

 

Ik groeide op in een huis waar liefde geen veilige bedding had.

Mijn moeder, gevangen in haar eigen pijn, leefde vanuit narcistische patronen.

Mijn vader probeerde zijn onmacht en onvermogen in alcohol te dempen.

Emotionele veiligheid bestond niet. Er was alleen de constante alertheid:

• Hoe is de sfeer vandaag?

• Wat moet ik voelen, zeggen of vooral verbergen om de boel bij elkaar te houden?

 

Mijn zenuwstelsel werd geprogrammeerd op scannen, pleasen, inschatten en aanpassen.

Ik leerde niet hoe ik kon voelen wat ik zelf nodig had, want dat was gevaarlijk.

Elke grens of behoefte voelde als een risico dat de toch al fragiele balans zou verstoren.

 

Zo ontstond de valse zelf — de aangepaste versie van mij die bestond om de ander tevreden te houden, ten koste van mezelf.

Een authentieke relatie met mezelf? Die ruimte was er nooit.

Er was simpelweg geen ‘ik’ — er was alleen de ander.

 

 

 

 

 

 

Van Huis naar Narcistische Relaties

 

Die programmering nam ik onbewust mee in elke vriendschap, op het werk, en vooral in mijn relaties. Ik trok partners aan die perfect herkenden hoe diep mijn onzichtbare patronen zaten.

 

Mijn eerste serieuze relatie was met de vader van mijn zoon—een man die zich in het begin charmant en liefdevol voordeed, maar al snel transformeerde in iemand die mij geestelijk en emotioneel klein hield. Zijn liefde was voorwaardelijk. Zijn woede was dreigend. Zijn manipulatie zo subtiel dat ik er zelf aan begon te twijfelen of ik gek was.

 

 

Maar wat daarna kwam, werd mijn dieptepunt.

De relatie die me op alle lagen brak.

 

Mijn laatste partner was de belichaming van alles wat ik in mijn jeugd had geleerd over liefde. Hij was charmant, intens, verslavend in zijn aandacht—en tegelijkertijd manipulerend, controlerend en sadistisch.

 

Hij ging over álle grenzen heen: geestelijk, emotioneel, lichamelijk én seksueel.

• Hij gebruikte gaslighting om me volledig te laten twijfelen aan mijn eigen werkelijkheid.

• Hij speelde het spel van aantrekken en afstoten met een precisie die me verslaafd maakte aan zijn goedkeuring.

• Zijn woedeaanvallen waren intens, onvoorspelbaar en altijd mijn schuld.

• Hij gebruikte seks niet als verbinding, maar als macht—mijn lichaam werd zijn bezit, mijn grenzen deden er niet toe.

 

Elke keer dat hij me brak, trok hij me daarna weer dicht tegen zich aan—alsof hij degene was die me kon redden uit de chaos die hij zelf creëerde. En ik bleef. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat mijn lichaam die dynamiek herkende als ‘liefde’. Mijn zenuwstelsel wist niet beter. Een authentieke relatie met mezelf? Die was er nooit geweest. Alles draaide om de relatie met de ander.

 

 

 

 

 

 

Waarom Je Niet Kunt Weggaan (En Dat Het Niet Jouw Schuld Is)

 

Pas tegen het einde van die relatie leerde ik waarom ik zo vastzat.

Het was niet mijn gebrek aan wilskracht of eigenwaarde.

 

Het was mijn limbisch systeem dat me in die overlevingsstand hield.

Het deel van mijn brein dat emoties, herinneringen en overlevingsreacties regelt, was zo geprogrammeerd op het zoeken van veiligheid in onveiligheid, dat het gezonde liefde als onbekend en dus als onveilig zag.

Zolang mijn zenuwstelsel op deze manier was ingesteld, zou ik blijven terugvallen in dezelfde dynamiek.

Ik had nooit geleerd hoe je een relatie met jezelf opbouwt. Mijn bestaansrecht hing altijd af van de goedkeuring van de ander.

 

Dit is waarom alleen praten of begrijpen niet genoeg is — het zit letterlijk in je systeem opgeslagen.

Het Keerpunt – Van Weten naar Voelen

 

Vanaf mijn 16e zocht ik naar antwoorden.

Ik verdiepte me in psychologie, trauma en heling.

Ik volgde talloze opleidingen, las boeken, probeerde verschillende therapieën.

Alles gaf stukjes inzicht, maar niemand leerde me hoe ik dat diepe patroon in mijn zenuwstelsel kon doorbreken.

 

 

Pas toen ik werd begeleid door iemand die het zelf had doorleefd, kwam de echte doorbraak.

Ik leerde dat codependentie geen persoonlijkheidskenmerk is, maar een diepe programmering van het limbisch systeem — het deel van de hersenen dat emoties, herinneringen en overleving regelt.

 

• Mijn lichaam was getraind op aanpassen.
• Mijn zenuwstelsel stond altijd op scherp.
• Mijn innerlijke kompas wees niet naar wat gezond was, maar naar wat bekend voelde — hoe destructief dat ook was.

 

Heling begon niet met beter mijn grenzen aangeven.

Heling begon met mezelf laag voor laag terughalen.

 

Uiteindelijk leerde ik:

De enige relatie die me echt kon helen, was de relatie met mezelf.

En pas toen ik die relatie herstelde, veranderde alles.