Welkom op mijn blog

Ik heb lang gedacht dat ik ‘moest’ vergeven. Dat dát de weg naar vrijheid was. Maar wat als je iemand vergeeft die jou nooit heeft erkend? Wat als vergeving voelt als een spirituele bypass op rauwe pijn?Ik geloof niet dat je een narcist moet vergeven om vrij te zijn. Je hoeft geen goedkeuring te geven aan wat jou is aangedaan.Wat je wél mag doen? Jezelf vergeven. Voor wat je niet wist. Voor dat je bleef. Voor dat je bleef hopen dat het liefde was.Je vrijheid begint niet bij hen.Maar bij jou.Deze blog schreef ik voor iedereen die met schuld, schaamte of spirituele verwarring rondloopt.Jij mag kiezen voor jezelf. En dat ís liefde.

Ik wist het al jong: dit wat ik meemaakte, mag niet normaal worden. Maar ik wist nog niet hoe. Ik was het meisje dat zich aanpaste, dat de stilte bewaarde. Tot het me bijna brak.Generatietrauma’s zijn als onzichtbare draden. Ze leven door als jij ze niet doorbreekt.In gedrag, relaties, keuzes, gezondheid — zelfs in je dromen.Ik ben niet uit dit werk gekomen, ik bén dit werk. Want ik weet hoe het voelt om het wél te zien, maar niemand mee te krijgen.Jij bent niet zwak als jij de eerste bent die breekt met het oude. Je bent moedig. En je verandert alles.Deze blog is voor jou — de Cycle Breaker.

Een narcist is altijd boos. Ook als hij lacht. Ook als hij je liefdevol aankijkt. Ook als hij je overlaadt met complimenten en aandacht. Die boosheid zit altijd onder het oppervlak – klaar om te ontploffen zodra jij ‘iets verkeerds’ doet.

Iedereen verlangt naar een diepe, oprechte verbinding — een relatie waarin je jezelf kunt zijn en volledig gezien wordt. Maar als je ooit bent opgegroeid met de overtuiging dat liefde iets is wat je moet verdienen, is die wens moeilijker te vervullen dan je denkt.

Ik deel dit niet om te oordelen, maar omdat ik weet hoe verwarrend het kan zijn. Soms zien we pas wat ons vasthoudt als we het vanuit een andere hoek bekijken.

Deze blog schrijf ik niet uit theorie. Maar uit het rauwe, verscheurende proces van afstand nemen van een ouder die je toch bleef liefhebben.Ik weet hoe moeilijk het is. Die loyaliteit. Die hoop dat het nog verandert.Maar ik weet ook hoe het voelt als je jezelf moet verliezen om verbonden te blijven.Afstand nemen is niet makkelijk. Het is een daad van zelfliefde, niet van haat. En soms is het precies wat nodig is om te helen.Deze blog is voor iedereen die het taboe durft te doorbreken: dat ouderschap geen vrijbrief is voor destructie.Jij mag kiezen voor jouw welzijn. Ook als dat pijn doet.

Veel mensen wachten op het juiste moment.

Ik was de zondebok. Degene die ‘te gevoelig’ was. ‘Te lastig’. Die het altijd verkeerd deed. Maar ik was gewoon een kind dat voelde wat niemand wilde voelen.Pas veel later begreep ik hoe diep de rol van zondebok snijdt. Hoe het je zelfbeeld vervormt. Hoe het je hele identiteit inkleurt met schaamte.Als je jarenlang te horen kreeg dat jij het probleem was, ga je het vanzelf geloven.In deze blog neem ik je mee in wat het betekent om de zondebok te zijn —en hoe je je hieruit losmaakt.Niet door nog harder te werken. Maar door eindelijk te helen wat nooit van jou was.

Ik heb mezelf jarenlang gezocht in relaties. In goedkeuring, in hard werken, in ‘het goed willen doen’.Maar eigenlijk zocht ik naar iets veel diepers:De kleine versie van mijzelf. Die zich onveilig voelde, maar zich groot hield.Codependentie ontstaat niet uit zwakte.Het is een reactie op een wereld waarin je je als kind moest aanpassenom te overleven.In deze blog lees je hoe jouw innerlijke kind —dat ooit liefde tekortkwam —nog steeds de dynamieken van vandaag stuurt.Maar ook hoe je haar kunt terughalen.Niet om opnieuw te lijden — maar om eindelijk écht te leven.

Als kind leerde ik stil te zijn. Niet huilen. Niet boos zijn. Niet voelen.Mijn gevoelens waren te veel. Niet voor mij — maar voor de mensen die ze niet konden dragen.Het duurde lang voordat ik begreep dat emoties niet het probleem waren, maar het onderdrukken ervan wél.In deze blog neem ik je mee naar de kern van emotionele ontkoppeling:hoe het begint, hoe het je beïnvloedt — en vooral: hoe je weer mag voelen.Want jouw gevoelens zijn geen last.Ze zijn jouw kracht.

Ik wist jarenlang niet dat mijn lichaam tegen mij sprak. Ik voelde alleen spanning. Uitputting. Pijn.Maar eigenlijk probeerde mijn systeem al die tijd te zeggen:“Je bent niet veilig. Niet in je omgeving — maar ook niet in jezelf.”Pas toen ik begon te luisteren, ontdekte ik wat het écht wilde: rust. Begrip. Aanraking. Begrenzing.In deze blog neem ik je mee in dat stille, fysieke weten.Want je hoeft je verhaal niet altijd te begrijpen om te kunnen helen —je hoeft het alleen te durven voelen.

Als je altijd ‘aan’ staat, raakt je lichaam op. Ik weet hoe het voelt om te functioneren op pure overleving. Om door te gaan terwijl je systeem eigenlijk al lang “stop” zegt.Stress en codependentie zijn geen toeval —ze zijn een diepe, fysieke reactie op alles wat je niet mocht voelen.In deze blog leg ik uit waarom je lichaam ziek wordt van het pleasen, scannen en vechten —en hoe je langzaam terugkeert naar rust vanbinnen.

Ik leefde lang in mijn hoofd. Denken was veilig, voelen te veel.Tot ik door had dat ik letterlijk niet in mijn lichaam zat. Niet omdat ik dat wilde,maar omdat mijn zenuwstelsel overleven als enige optie zag.In deze blog ontdek je waarom veel codependents onbewust ‘uit’ hun lichaam gaan,en hoe je stap voor stap weer kunt thuiskomen. Niet als concept — maar als ervaring van veiligheid in jezelf.

Ik ken angst.Niet alleen spanning of onrust —maar rillingen tot in mijn botten.Doodsangst.Niet van één moment, maar als constante aanwezigheid in mijn jeugd.Angst voor verlies. Voor boosheid. Voor afwijzing. Voor stilte.En later: angst om los te laten. Om te voelen.Om mezelf écht te zijn.Wat ik pas veel later leerde, is dat angst niet weggaat door het te negeren of te bevechten.Angst vraagt gezien te worden. Vastgehouden.In deze blog neem ik je mee in hoe ik de taal van angst opnieuw leerde verstaan —en hoe jij ook kunt bewegen van verkramping naar vrijheid.

Ik heb werkelijk álles geprobeerd. EMDR, systemisch werk, Inka Cosmovisie, ademwerk, regressies…Ik heb 30 jaar gestudeerd, gezocht, gevoeld, gevlogen.En ik ben dankbaar voor elke stap —maar de échte heling begon pas toen ik stopte met zoeken.Toen ik de stilte in durfde.Want geen enkele opleiding, techniek of methode kan je geven wat je alleen in jezelf kunt terugvinden:thuiskomen.In deze blog neem ik je mee naar die diepe, innerlijke plek.Waar de puzzelstukjes pas écht vallen.En waar je ontdekt dat je niet stuk bent —maar afgesplitst, afgeleid, overleefd.En dat je terug mag. Naar jezelf.

Wat mij het meeste hielp, was beseffen dat trauma niet zozeer de gebeurtenis is —maar wat er daarna in je systeem blijft hangen. De overtuiging. De afsplitsing. De reactie.Ik hoefde mijn trauma niet te herbeleven. Ik mocht het herschrijven.Niet met methodes die me opnieuw overweldigden,maar met werk dat mijn zenuwstelsel kalmeerde,me veiligheid gaf, en me terugbracht naar mezelf.In deze blog leg ik precies dát uit —wat trauma werkelijk doet,en hoe je kunt helen zonder jezelf opnieuw te verliezen.

Jarenlang wist ik niet dat ik seksueel was misbruikt. Maar mijn lichaam wist het wel. In de eetstoornissen. De dissociatie. Het controle willen houden.En in mijn relaties.In deze blog deel ik de verbanden die vaak onzichtbaar blijven,maar zó bepalend zijn.Niet om pijn opnieuw op te rakelen,maar om herkenning, erkenning en heling mogelijk te maken.

Waarom bleef ik zo lang? Waarom voelde het als sterven om los te laten?Omdat het niet om wilskracht ging.Het ging om binding. Angst. Overleving.In deze blog lees je waarom je lijf zich vasthoudt aan wat pijn doet —en hoe je jezelf stukje bij beetje weer terughaalt.Want loslaten is geen knop. Het is een proces van thuiskomen. In jezelf.