Ik stelde mezelf die vraag jarenlang.

In relaties die alles van me vroegen.

In nachten vol onrust.

In het stiller worden van mijn eigen stem.

Ik wist dat dit niet het leven kon zijn.

Maar ik wist ook niet meer wie ik was,

zonder het zorgen, pleasen, aanpassen, overleven.

Codependentie was geen woord dat ik kende.

Maar het leefde in alles.

In hoe ik gaf, zonder grens.

In hoe ik mezelf verloor, als ik dacht dat ik liefde vond.

In hoe ik bleef — ook toen het pijn deed.

Ik dacht lang dat er iets mis was met mij.

Dat ík te gevoelig was.

Dat ík te veel wilde, te veel voelde, te weinig los kon laten.

Maar wat ik niet wist, was dat ik leefde vanuit een oud patroon.

Een kind-patroon.

Geboren uit het gemis aan emotionele veiligheid.

Codependentie is geen karakterfout.

Het is een overlevingsmechanisme.

Je leert vroeg dat jouw gevoelens er niet toe doen.

Dat liefde voorwaardelijk is.

Dat je waarde afhangt van hoe goed je anderen aanvoelt.

En dus raak je afgestemd.

Niet op jezelf — maar op de ander.

Je lichaam leert scannen.

Je zenuwstelsel leert sussen.

Je identiteit wordt: zorgend, kalm, sterk, lief, loyaal.

Maar diep vanbinnen… raak je jezelf kwijt.

Dat is het ware gezicht van codependentie.

Het is niet ‘te lief zijn’.

Het is jezelf vergeten — omdat je anders nooit liefde leek te krijgen.

En zolang niemand je dat vertelt, blijf je denken dat het aan jou ligt.

De echte omslag kwam niet ineens.

Het kwam in fragmenten.

In het herkennen van mezelf in verhalen van anderen.

In het voelen van een brok in mijn keel bij een simpele zin:

“Je bent niet te veel. Je bent iemand die heeft overleefd wat nooit van jou was.”

En dat was het begin van mijn brug.

Niet een snelle oversteek.

Maar een pad van terugkeren.

Naar mijn lichaam. Naar mijn grenzen. Naar mijn waarheid.