Waarom codependenten liefde verwarren met overleven
Voor veel codependenten voelt liefde als iets wat je moet verdienen. Liefde is hard werken, aanpassen, pleasen, grenzen oprekken en hopen dat de ander jou ooit écht ziet. Maar waar komt die overtuiging vandaan?
De wortel ligt vaak in je jeugd.
Je leerde dat liefde geen vanzelfsprekendheid was, maar iets dat je moest verdienen door:
- Je gevoelens opzij te zetten voor de emoties van je ouders
- Altijd te scannen hoe de sfeer was, om escalaties te voorkomen
- Je eigen behoeftes te negeren, omdat die te veel waren
Die vroege ervaringen hebben je zenuwstelsel geprogrammeerd. Liefde en veiligheid raakten gekoppeld aan alertheid, aanpassen en de ander voorop zetten.
Waarom gezonde liefde onbekend (en zelfs onveilig) voelt
Wanneer je in je jeugd hebt geleerd dat liefde altijd samenhangt met spanning, onvoorspelbaarheid of voorwaardelijkheid, dan voelt rust in volwassen relaties… saai. Zelfs beangstigend.
Je zenuwstelsel herkent het niet als liefde.
Het kent alleen het bekende patroon:
- Aantrekken en afstoten
- Angst voor afwijzing
- De voortdurende zoektocht naar bevestiging
Dat patroon voelt vertrouwd — en dus veilig. Gezonde, stabiele liefde voelt juist onwennig, afstandelijk of zelfs eng. Niet omdat het niet klopt, maar omdat jouw systeem er nog niet op ingesteld is.
De codependent & de narcist – de ultieme spiegel
Codependenten en narcisten vinden elkaar moeiteloos.
Ze zijn tegenpolen die perfect in elkaars wonden passen.
- De codependent geeft, zorgt en past zich aan – in de hoop eindelijk gezien te worden
- De narcist neemt, controleert en manipuleert – in de angst om ooit gekwetst te worden
De narcist spiegelt voor de codependent de diepste angst: dat je alleen waarde hebt als je iets doet, geeft of presteert.
En de codependent spiegelt voor de narcist de leegte die zij diep vanbinnen niet durven voelen: dat echte liefde geen controle nodig heeft.
Samen creëren ze een destructieve dans, die bekend voelt — maar alles behalve liefde is.
Voorbeeld uit mijn leven – de destructieve dynamiek die me brak én bevrijdde
Ik vroeg het mezelf jarenlang af:
Hoe kom ik hieruit?
Uit die allesverslindende leegte. Uit relaties die me uitputten, afbraken en steeds opnieuw lieten geloven dat ík degene was die moest veranderen.
Dat als ik maar liever was, rustiger, minder confronterend — dan zou het beter gaan.
Mijn eerste serieuze relatie met de vader van mijn zoon was al gebouwd op aanpassen en pleasen.
Maar het was mijn laatste relatie die me op alle lagen brak.
Hij was de belichaming van alles wat mijn zenuwstelsel kende als ‘liefde’.
Zijn aandacht was intens en verslavend. Zijn manipulatie was zo geraffineerd dat ik steeds aan mezelf ging twijfelen.
Elke grens die ik voelde werd weggewuifd.
Elke keer dat ik dacht: dit klopt niet, werd verdraaid tot: jij bent het probleem.
Zijn woede-uitbarstingen, het aantrekken en afstoten, de constante onderhuidse dreiging — het voelde ziekmakend, maar ook zó bekend.
Hij raakte elk verborgen pijnpunt in mij.
Elke twijfel of ik wel goed genoeg was.
Elke angst om verlaten te worden.
Elke diepe honger naar erkenning, liefde en gezien worden.
En toch bleef ik.
Niet omdat ik hem niet doorhad — ik zag het haarscherp.
Ik bleef omdat mijn lichaam zijn destructie verwarde met liefde.
Omdat mijn zenuwstelsel onbewust zo was geprogrammeerd:
Onveiligheid voelde vertrouwd.
En wat vertrouwd voelt, voelt veilig — zelfs als het je breekt.
Mijn echte bevrijding begon pas toen ik stopte met mezelf verlaten.
Toen ik besefte dat liefde nooit een strijd hoeft te zijn.
Dat ik geen project ben om te fixen.
En dat echte liefde pas mogelijk is als ik mezelf nooit meer in de steek laat.
Liefde vraagt niet om zelfopoffering.
Liefde vraagt dat jij kiest voor jezelf — ook als niemand anders dat doet.
De kern van heling: terug naar de relatie met jezelf
Codependentie draait niet om de narcist.
Codependentie draait om het deel van jou dat zichzelf ooit verliet — in de hoop liefde te krijgen.
Echte heling begint niet met grenzen leren stellen voor de ander.
Echte heling begint met grenzen leren voelen in jezelf.
🌿 Voelen waar je jezelf ooit hebt verlaten
🌿 Voelen hoe veilig het mag zijn in jezelf, zonder externe bevestiging
🌿 Voelen dat jouw waarde niet afhangt van hoeveel je geeft
Pas als je die relatie met jezelf herstelt, verandert alles.
Waarom standaard zelfliefde-workshops niet werken
Zelfliefde is geen checklist.
Zelfliefde is jezelf nooit meer verlaten.
Veel codependenten denken dat ze aan zelfliefde werken — maar in werkelijkheid blijven ze bezig met:
- Nog een cursus volgen
- Nog een therapeut zoeken
- Nog meer analyseren en begrijpen
Waarom? Omdat stilvallen voelt als falen.
Omdat je zenuwstelsel geprogrammeerd is om veiligheid te zoeken in doen — niet in zijn.
Echte zelfliefde begint bij:
- Jezelf aankijken in de spiegel, zonder oordeel
- Je eigen verdriet voelen, zonder weg te rennen
- Je eigen behoeftes erkennen, zonder schuld of schaamte
Dat is het fundament waar gezonde relaties op gebouwd worden.
Relaties waarin je niet langer jezelf hoeft te verliezen.
Je bent niet gebroken — je bent geprogrammeerd (en dat kun je herschrijven)
Codependentie is geen zwakte.
Het is een overlevingsmechanisme dat ooit je redding was.
Maar je bent geen kind meer.
Je hoeft je niet meer aan te passen om liefde te verdienen.
Wil jij leren hoe je de relatie met jezelf herstelt en jouw patronen doorbreekt? Ontdek hier hoe mijn 16-weken traject je helpt om eindelijk thuis te komen bij jezelf.