Ik heb lang gedacht dat ik ‘moest’ vergeven. Dat dát de weg naar vrijheid was. Maar wat als je iemand vergeeft die jou nooit heeft erkend? Wat als vergeving voelt als een spirituele bypass op rauwe pijn?
Ik geloof niet dat je een narcist moet vergeven om vrij te zijn. Je hoeft geen goedkeuring te geven aan wat jou is aangedaan.
Wat je wél mag doen? Jezelf vergeven. Voor wat je niet wist. Voor dat je bleef. Voor dat je bleef hopen dat het liefde was.
Je vrijheid begint niet bij hen.Maar bij jou.
Deze blog schreef ik voor iedereen die met schuld, schaamte of spirituele verwarring rondloopt.Jij mag kiezen voor jezelf. En dat ís liefde.
Codependentie raakt de diepste lagen van jouw bestaan. Ouders, partners, vrienden, collega’s — mensen die jou beschadigd hebben en bleven zeggen dat het liefde was.
En dan komt vroeg of laat die vraag: “Moet ik vergeven om echt vrij te zijn?”
Voor velen met een codependente achtergrond voelt die vraag als een moreel dilemma. Alsof je pas een goed mens bent als je kunt zeggen: “Ik heb het hen vergeven.” Maar wat als vergeving helemaal niet betekent wat je altijd dacht?
Vergeving is geen verplichting
Je hoeft een narcist niet te vergeven. Niet jouw ex. Niet je ouder. Niet wie jou bewust heeft gemanipuleerd of mishandeld.
Vergeving is geen verplichting. Het is geen spirituele bypass. Het is geen goedkeuring van wat jou is aangedaan. En het is al helemaal geen voorwaarde voor innerlijke vrijheid.
Wat jij écht nodig hebt, is iets veel diepers: Zelfvergeving. Voor wat je niet wist. Voor dat je bleef. Voor dat je hoopte. Voor dat je jouw zachtheid gaf aan iemand die het gebruikte tegen jou.
Vergeving is een innerlijk proces, geen relatieherstel
Je kunt iemand vergeven in jezelf – zonder ooit nog contact te hebben. Vergeving betekent niet dat je opnieuw toegang hoeft te geven tot je hart of leven.
Zeker niet als die persoon nooit verantwoordelijkheid neemt, jouw realiteit blijft ontkennen of je keer op keer pijn doet.
Afstand houden is geen wrok. Het is bescherming. Het is trouw zijn aan jouw grenzen.
Je mag loskomen. Zelfs van wie je ooit het meest nodig had.
De loyaliteit die pijn doet
Voor veel mensen voelt afstand nemen van een narcistische ouder, ex-partner of familielid als verraad. Want bij codependentie ging het zelden om een gewone band – het ging om een rol:
“Als ik voor hen zorg, besta ik.” “Als ik vergeef, ben ik een goed mens.” “Als ik hen red, voel ik mij waardevol.”
Maar wat gebeurt er als je stopt met zorgen, fixen, vergeven? Dan komt er een diepere laag omhoog:
→ Wie ben ik zonder deze rol? → Wie ben ik zonder de hoop op erkenning van degene die mij bleef beschadigen?
Dat is rouw. Identiteitsverlies. En tegelijkertijd: de geboorte van jouw ware IK.
De diepste wonden helen via zelfvergeving
De zwaarste last is vaak niet wat de ander deed. Maar hoe lang jij bleef. Hoe hard jij vocht. Hoe vaak je jezelf hebt afgewezen, om hen te behouden.
Daar zit het echte werk. Niet in 'hen begrijpen'. Maar in jezelf vergeven.
Je hoeft geen haat te voelen om los te laten. Je hoeft niet te blijven uitleggen of bewijzen. Je mag kiezen voor helderheid, rust en innerlijke bescherming.
“Ik vergeef mezelf voor alles wat ik niet wist, niet kon, niet hoefde. Ik neem mezelf terug.”
Informatie
Jij mag stoppen met jezelf te verliezen
Vergeving is geen vernislaag over giftige patronen. Het is een uitnodiging tot innerlijke vrijheid.
Jij hoeft niet te vergeven wie jou bewust beschadigde. Maar je mag wél jezelf vergeven – met alles wat je was, gaf en hoopte.
En dát is waar jouw heling begint.
Wil je dit thema dieper verkennen?
Lees meer hier meer op mijn pagina over codependentie, narcisme en herstel: codependentie en narcisme begrijpen